Zaterdag heb ik in een lange zit Spanje doorkruist èn verlaten. Via de hogesnelheidstrein van Madrid naar Perpignan zit ik nu in Banyuls Sur Mer om af te koelen en uit te waaien. Heerlijk! Dinsdagavond de nachttrein naar huis.
En dat het nu regent ... een mooiere afsluiting kan ik niet hebben. Moest ik bij start door de aanhoudende regen geduld hebben tot ik eindelijk kon gaan wandelen, en werd ik onderweg regelmatig opgehouden door de regen, na de hitte van Extremadura is het een feest.
Cáceres heeft een prachtig historisch centrum binnen oude stadsmuren. Deze hebben hun oorsprong in de Romeinse tijd, maar wat er nu staat komt vooral uit de 12e en 13e eeuw. Weliswaar is die muur niet zo compleet en niet zo indrukwekkend als die van Ávila, maar het is ook UNESCO Werelderfgoed. En eerlijk gezegd heb ik door de hitte ook geen uren door de stad gewandeld, dus ik heb lang niet alles gezien.
Ik heb de stad vooral leren kennen door (zoveel mogelijk in de schaduw) te lopen van koffie naar supermarkt naar restaurant ...
... en natuurlijk ook nog naar het museum voor hedendaagse kunst Helga de Álvear, waarvan de architectuur mij ook erg aansprak.
Daarbuiten heb ik genoten van mijn kleine paleisje, een pracht van een huisje op de begane grond binnen de stadsmuren en mét tuintje.
Ik heb de stekker eruit getrokken. Vrij plotseling. Te heet. Na het eten vanmiddag vloog de warmte me echt aan. Daarbij had ik ook de route van donderdag bestudeerd en ik zag mezelf daar toch echt niet voor mijn lol in de hitte lopen sjouwen. Het is genoeg geweest
Jammer? Nee. Ik was natuurlijk liever nog 60 km doorgegaan tot de Portugese grens, maar ik geloof niet dat ik er veel aan mis. Ik heb een erg voldaan gevoel over de pakweg 650 kilometer die ik wel heb gelopen. Niet zozeer vanwege de afstand, maar al het andere. Ik heb zó lekker gelopen, zóveel gezien! Zoveel verschillende landschappen doorkruist en dorpen gepasseerd. Allerlei lieve mensen gesproken en gegroet. Wilde beesten gezien en natuurlijk ook talloze gedomesticeerde dieren, al dan niet in kuddes (waar ik trouwens ook vaak tegen sprak: hallo koetjes, hoe is het?! hee paardje, wat ben je mooi!). Ik heb genoten van bloemen en bomen, van rotsen en riviertjes. Mijn hart loopt er bijna van over.
Het was een mooie tocht waar ik al jaren weer erg naar verlangde. En ik heb alles gekregen wat ik heb gehoopt. En ook van alles wat ik liever niet had gehad, als overstromingen en modder. Maar ach, dat is nu alleen nog maar een mooi verhaal.
Gata is ook het allerleukste dorp om er een punt achter te zetten.
De statistieken
De routegerelateerde afstand (gecorrigeerd voor de diverse afwijkingen) was 648,2 km, met 17.518 hoogtemeters stijgen en 18.137 meter dalen, in 38 korte en lange wandeldagen.
Mijn lijf verlangt nu naar de hoogtes waar het om 19 uur in de schaduw fris begint te worden en waar je je in je tent 's ochtends nog even omdraait tot de zon wat warmte geeft. Maar mijn Spanje-minnende hart wil deze tocht, die mij langs zoveel mooie uiteenlopende cultuur heeft gevoerd, liever afmaken in de verzengende hitte van Extremadura. Dus ga ik nog drie nachten naar Cáceres, wat een prachtige stad belooft te zijn. Het worden tropische nachten, is de voorspelling, maar die frisse bergen en die tent komen wel weer.
Rustdag in Gata. Koffie bij Bar Manolete...hoe mooi is het leven?! Ik ben pas 24 uur in Gata en ik word in de bar al begroet als een oude bekende en maak praatjes met de mannen die de waterleiding moeten repareren. Dat zijn ook leuke dingen waar ik erg van geniet.
Maar ik had vandaag eerst huiswerk om de laatste wandeldagen te organiseren: taxi's en logies.
Van de vier resterende wandeldagen tot de Portugese grens is er alvast eentje vervallen. Ter voorbereiding ging ik in Google Earth het terrein bestuderen (krijg ik bos? dehesa?) zag ik wat leek op verbrand gebied. Toen ik verder zocht vond ik zelfs een waarschuwing op de website van de FEXME (bergsportvereniging Extremadura) om een stuk GR10 van 13,4 km te mijden.Er was in 2015 tussen Perales del Puerto, Hoyos en Acebo ruim 8 hectare verbrand. Om nu bij temperaturen van > 35 graden in een kaalverbrand gebied zonder enige schaduw te lopen is niet gezond en niet leuk. Effectief vervalt dus het laatste hoge stuk van de Sierra de Gata naar San Martin de Trevejo, mijn tweenalaatste wandeldag.
Morgen in ieder geval naar Perales del Puerto en slapen in San Martin de Trevejo. Daarna zie ik wel verder.
Omdat ik me gisteren zo had uitgesloofd naar Cadalso hoefde ik vandaag niet zo ver. Ik had gerekend met drie uur naar Gata, inclusief pauze.
Bij vertrek uit Cadalso en ook later in Torre de Don Miguel werd ik dankzij allerlei spandoeken geattendeerd op de brede protestacties in deze streek tegen de komst van nieuwe mijnbouw. Voor een locatie nabij deze dorpen bestaan namelijk concrete plannen voor het delven van zogenaamde strategische metalen (zoals lithium). De natuurwaarde van de Sierra de Gata wordt daarmee ernstig bedreigd.
 |
| Torre de Don Miguel |
Ik ging om 8 uur op pad en een allerschattigst landweggetje leidde mij in een uur naar de hoofdweg vlak voor Torre de Don Miguel. Daarna begon het klimmen en eenmaal op het hoogste punt was ik helemaal drijfnat. Ik zat bij mijn pauze op de col in de schaduw warempel een beetje te rillen. Luxeprobleem...
 |
| Gata |
De afdaling naar Gata ging over een mooi geplaveide oude weg. Ik zat om 11 uur aan de koffie bij Bar Manolete met uitzicht op de weekmarkt. Het was voor een warme dag meer dan genoeg geweest. Anderhalve dag rust!
De verrassing in Gata was trouwens dat in de straat van mijn logies het water was afgesloten. Dus daar ging mijn verlangde douche en mijn schone was! Omdat ik niet voor een gat te vangen was, heb ik gevraagd om een emmer om in de fuente op het plein water te halen. Gelukkig was in de loop van de middag de watertoevoer provisorisch hersteld
Vandaag maakte veel goed. Vanuit Ovejuela kreeg ik eindelijk weer eens rotspaden. Die waarbij je ook lekker zigzaggend hoogte kon winnen zonder dat je er echt moe van wordt. En dat allemaal in een mooi bos, dat ik gisteren zo moest missen.
Na 5 kwartier zat ik op de col van 1000 m en na een pauze kon ik weer over lekkere paden in de schaduw afdalen naar Robledillo de Gata. Dit mooie dorpje is erg populair, zeker op zondag, en in de smalle straatjes kwam mij ook een groep wandelaars tegemoet die net wilde beginnen. Ik vond dat het tijd was voor koffie met een tostada. Helaas kwam de koffie niet uit een espressomachine (verwend!) maar de omgeving en de uitbater van Bodega de Lucas maakten veel goed.
Ik was natuurlijk veel te vroeg, want ik ging al om 7.30 uur op pad. Het is met de warmte wel een goede keus, maar het maakt je dagindeling ook een beetje vreemd.
In Descargamaría nam ik bij de Molino de las Ánimas een tweede pauze met goede (!) koffie plus choc en besloot toen vandaag maar meteen door te stomen naar Cadalso. Het verlangen om buiten in een tent te slapen was eigenlijk al een illusie en verloor het van de vele voordelen van een douche met bed. Ik zou de volgende dag weer vroeg kunnen vertrekken en de 400 hoogtemeters naar Gata nog vóór de hitte en in relatieve frisheid kunnen pakken.
Achteraf bleek de bedachte plek ook niet geschikt, want zondag, dus mensen. En dan nog, wat moet je daar zo vroeg?
Dus heb ik ook kilometers hete dehesa volbracht. De paar tellen dat ik een riviertje moest doorwaden waren lekker fris, maar de schoenenwissel eromheen was dat zeker niet. Enfin, weer 21 km afgestreept.
De volgende etappe ging van Pinofranqueado naar Ovejuela. Omdat daar geen logies was en ik het in de hitte fijn vind vroeg te vertrekken en bij een douche aan te komen, was ik een nachtje langer in Pinofranqueado gebleven. Voor de logistiek had ik een plaatselijke taxichauffeur ingeschakeld, beproefd recept. Ik vertrok om 7 uur, lekker fris. Vreemd wel, dat ik daardoor om 11 uur was uitgewandeld en nog voor 12 uur terug in het hotel was.
De route zelf was vandaag ook vreemd. Heel lang over pista door kaalgeslagen bosbrandgebied en net toen het landschap weer zijn oude gezicht liet zien, nog een paar kilometer asfaltweg. Wat op het eind nog een leuk pad langs het riviertje had moeten zijn, kon ik niet vinden. Dus viel er ook niets leuks te pauzeren en moest ik ook de laatste kilometers naar Ovejuela over de weg.
Enfin, lekker snel klaar dus. Terug op het honk lekker aan de koffie en daarna douchen en wasje doen.
