Ik heb de stekker eruit getrokken. Vrij plotseling. Te heet. Na het eten vanmiddag vloog de warmte me echt aan. Daarbij had ik ook de route van donderdag bestudeerd en ik zag mezelf daar toch echt niet voor mijn lol in de hitte lopen sjouwen. Het is genoeg geweest
Jammer? Nee. Ik was natuurlijk liever nog 60 km doorgegaan tot de Portugese grens, maar ik geloof niet dat ik er veel aan mis. Ik heb een erg voldaan gevoel over de pakweg 650 kilometer die ik wel heb gelopen. Niet zozeer vanwege de afstand, maar al het andere. Ik heb zó lekker gelopen, zóveel gezien! Zoveel verschillende landschappen doorkruist en dorpen gepasseerd. Allerlei lieve mensen gesproken en gegroet. Wilde beesten gezien en natuurlijk ook talloze gedomesticeerde dieren, al dan niet in kuddes (waar ik trouwens ook vaak tegen sprak: hallo koetjes, hoe is het?! hee paardje, wat ben je mooi!). Ik heb genoten van bloemen en bomen, van rotsen en riviertjes. Mijn hart loopt er bijna van over.
Het was een mooie tocht waar ik al jaren weer erg naar verlangde. En ik heb alles gekregen wat ik heb gehoopt. En ook van alles wat ik liever niet had gehad, als overstromingen en modder. Maar ach, dat is nu alleen nog maar een mooi verhaal.
Gata is ook het allerleukste dorp om er een punt achter te zetten.
De statistieken
De routegerelateerde afstand (gecorrigeerd voor de diverse afwijkingen) was 648,2 km, met 17.518 hoogtemeters stijgen en 18.137 meter dalen, in 38 korte en lange wandeldagen.
Mijn lijf verlangt nu naar de hoogtes waar het om 19 uur in de schaduw fris begint te worden en waar je je in je tent 's ochtends nog even omdraait tot de zon wat warmte geeft. Maar mijn Spanje-minnende hart wil deze tocht, die mij langs zoveel mooie uiteenlopende cultuur heeft gevoerd, liever afmaken in de verzengende hitte van Extremadura. Dus ga ik nog drie nachten naar Cáceres, wat een prachtige stad belooft te zijn. Het worden tropische nachten, is de voorspelling, maar die frisse bergen en die tent komen wel weer.
