De weg effe kwijt

Vandaag was de juiste route vinden wel een dingetje. Tot twee keer toe zelfs! Maar het mocht de pret niet drukken. Ik was om 7.30 uur vertrokken en erg zwaar zou het niet worden, dus ik kon wel wat tijd verspillen. 

Zo stapte ik het appartement uit

Uit Casar de Palomero begon het trouwens eerst met afdaling over een dichtbegroeid pad (nee, niet dat op de foto). Gezellig weer...

Na de brug over Rio Los Angeles waren het de lieflijkste bos- en landweggetjes. Het was nog fris en de uitzichten waren prachtig.

Azabal in de verte 

De eerste keer spoorzoeken was toen ik na een tijdje stijgen bij een olijfboomgaard echt niet meer wist wat de bedoeling was. Ik was er zeker drie kwartier mee bezig om turend naar mijn gps-positie op de topokaart, alle mogelijke varianten te onderzoeken. Omdat ik letterlijk geen uitweg zag, besloot ik maar weer af te dalen en via een andere route incl. asfaltweg naar Caminomorisco (het eerstvolgende dorp) te lopen.  

Later heb ik in Google Earth bestudeerd dat ik op het bewuste punt de route blijkbaar tussen de olijfbomen had moeten vervolgen. Gezien de landweggetjes tot dan toe, was dat echt niet wat ik verwachtte. Daarnaast lopen in boomgaarden zoveel paden en weggetjes die verder nergens toe leiden. Een markering of steenmannetje in het veld daar was dus wel fijn geweest.

Dáár ging het mis ...

In Caminomorisco ben ik eerst maar eens koffie met choc gaan drinken. Ik kreeg er gratis een soort beignets bij. Best te eten en het vulde tenminste!

De tweede keer dat ik mis liep was wel grappig. Op het punt waar ik voorbij Caminomorisco de natuur in moest kwam ik na een steile helling bij bouwmarkt Big Mat terecht. Ik weer terug. En toen zag ik waardoor ik op het verkeerde been was gezet: waar ik mijn smalle pad omhoog had kúnnen herkennen, stond precies de werkauto van de twee mannen die juist wegwijzers van de GR10 gingen plaatsen. Wat een toeval! Ik kon er wel om lachen.

Ja, precies: daar moest ik heen!

Verder liep het wel lekker en in het naaldbos kon ik deels in de schaduw lopen.

De mannen van de wegwijzers kwam ik later weer tegen toen ze in een gehucht op mijn route ook daar de juiste weg gingen verduidelijken. Ik was vroeg in Pinofranqueado, waar ik een rustdag heb, en heb vóór het dorp nog even genoten van de stilte langs het riviertje Esperabán.

Stoffig en heet

Het was warm en het viel me zwaar. Maar laat ik bij het begin beginnen, bij Ahigal.

Er was een leuk moment bij vertrek uit Ahigal. Bij het sportcomplex aan de rand van het dorp was een groep vrouwen de straat aan het vegen, vrijwilligerswerk in dorpsbelang, schatte ik in. Ik trok de aandacht met mijn rugzak: "De Camino de Santiago loopt hier toch niet?" Met een van hen stond ik even te kletsen. Ik vertelde wat mijn route dan wel was en ook dat ik nog nooit eerder in Extremadura was geweest. "En?!' Wat vind je ervan?", vroeg ze me. Ik heb haar blij gemaakt met mijn oprechte lofzang op de dehesa.

De wandeling tot aan Mohedas de Granadilla was nog aardig, door dehesa en langs het stuwmeer. Ook zag ik hier in de dehesa voor de verandering eens kurkeiken staan.

Cerezos

In Mohedas de Granadilla heb ik in bar 'Hogar del Pensionista' nog een dubbel portie cortado met ColaCao gedronken voordat ik verder ging. Ik kreeg er een bakje koude, slappe, vette frietjes bij, bij gebrek aan beter (ik wilde eigenlijk wat eten) en zomaar gratis. Van een barmedewerker die Engels wilde leren, dus we spraken af dat hij Engels zou spreken en ik Spaans.

Mohedas de Granadilla 

De meeste van de dik 500 hoogtemeters moesten alleen pas na Mohedas gemaakt worden en juist op het heetst van de dag. Een heleboel op- en neertjes over stoffige landweggetjes in een niet zo heel bijzondere omgeving, door olijfboomgaarden tussen Mohedas en het hoogste punt, de Puerto de Gamo, vlak voor Casar de Palomero. Ik heb daar dus ook geen foto's van. Het was echt bikkelen en zo en dan even stilstaan in de spaarzame schaduw die ik tegenkwam.

Enfin dat hebben we dan ook gehad. Het wordt in de staart van mijn GR10 nog wel heter dan vandaag, met meerdere dagen van 30 graden. Ik ga het per dag bekijken.

Het geluk is dan weer dat je drijfnat bezweet kunt zijn zonder het koud te krijgen. 

Gelukkig was daar Casar de Palomero waar een appartementje met douche op mij wachtte.

Casar de Palomero 

Dehesa!

Ik heb er erg naar uitgekeken om eindelijk goed kennis te maken met de dehesa in Extremadura. De dehesa is kort gezegd een eeuwenoud landschap dat voor de beweiding van vee, grasland combineert met veel bomen, meestal eiken. Daarmee is het niet alleen aantrekkelijk om te zien, maar ook een ecologisch veel waardevoller landschap. In Extremadura beslaat de dehesa 25% van de Natura 2000 gebieden.

Het gaat vaak om grazende schapen en koeien, maar ook voor de befaamde Ibericoham doen de varkens zich in de herfst op de dehesa tegoed aan eikeltjes. 

De dehesa komt vooral voor in zuidwest Spanje en in Portugal, maar ik ben het landschap ook al eerder op de GR10 tegengekomen ten noordwesten van Madrid, ten oosten van La Pedriza.

Wat was het prachtig! Het was een feest. De cañadas slingeren lieflijk door de dehesa. Zie je rechts een kudde koeien, grazen er verderop links een stuk of honderd schapen. Maar ik heb de dehesa grotendeels leeg gezien, dus het is bepaald niet overbeweid. Het is prachtige, glooiende leegte met in het grasland ook heel veel veldbloemen.

Vandaag was de dehesa mijn hoogtepunt en daar heb ik ruim twee uur van mogen genieten. Ik had mijn eerste pauze op een grote steen om het landschap nog eens goed te overzien, vlak voor ik eruit zou gaan. 

Uitlopers van Embalse Gabriel y Galán

Daarna ging het over meest onverharde landweggetjes in de richting van het stuwmeer Gabriel y Galán en Guijo de Granadilla.  Na een snelle cortado met choc ben ik tussen de olijfboomgaarden doorgestoomd naar Ahigal, waar ik last minute, en vanuit de olijfboomgaard, toch een appartement voor weinig had geregeld.

Olijfboomgaarden vlak voor Ahigal

Erg gevarieerde dag, ook zwaar

 Zie hier als voorafje de drie gezichten van deze wandeldag:

Bergpad

Asfaltweg

Cañada

De keuze gisteren voor mijn vroegtijdige kampeerplek was een goede, bleek vanochtend: een betere plek was er niet. Ik liep dus nog het laatste stukje omhoog naar Puerto Honduras. Daar kwamen twee wielrenners tegelijk met mij aan, maar het was zondag en in no time stroomde de pas vol met motorrijders en auto's.

Afdaling naar Gargantilla en Aldeanueva de Camino

De afdaling ging over de Ruta de los Carboneros, die in het verleden zorgden voor houtskool voor het dal, en duurde twee uur. Het pad was inderdaad stenig zoals ik uit een ander verslag had kunnen lezen, maar het viel mee. Het was een gewoon bergpad.

In Gargantilla, het dorpje onderaan de afdaling, heb ik gepauzeerd om mijn schoenen en voeten lucht en rust te geven zonder pottenkijkers. Die zou ik hebben gehad in het 3 km verder gelegen Aldeanueva del Camino, waar ik een hapje ging eten op een terras.

Nou ja, het vulde ...

Volgende hoofdstuk: de asfaltweg naar Abadía, een onbegrijpelijke keuze voor de GR10. Totaal moest ik 8 km harde ondergrond verduren. Waarom? Het was heet en er was geen schaduw.  Doorzetten maar... 

Deel drie van de route was één en al cañada, maar opgelucht als ik was dat ik het asfalt kon verlaten, de start was geen onverdeeld genoegen. Het eerste deel was een duidelijk in onbruik geraakte cañada, want het gras en de bloemen stonden bijna manhoog en heel dicht op elkaar. Hoewel ik de route qua richting ongeveer wist, viel die niet te herkennen in het veld en dus maakte ik soms, al worstelend door de jungle en zonder machete rare diepe stappen. Ik kon immers niet zien waar ik mijn voeten moest zetten en zakte soms diep weg of struikelde.

Juist toen ik op de voor me liggende heuvel zag waar de route verder liep en het einde van de ellende in zicht was, raakte ik in een zompig deel, want het diepste stuk in het weiland. Ik vervloekte dat ik dus deze dag alwéér niet met droge voeten doorkwam. Op zoek naar een iets hoger gelegen passage en nog steeds in de bush, dus blind voor de ondergrond, verloor ik mijn evenwicht.  Ik viel voorover met mijn gezicht in een poel modderwater. Lekker! En het was met een zware rugzak niet eens zo makkelijk weer overeind te komen. Enfin, een blauwe plek met schaafwond op mijn scheenbeen was alles wat ik eraan over hield. Plus modder in neus en oren. Als ik thuis ben moest ik maar eens naar een Wellnesscentrum met modderbaden, als ontwenningskuur.

In de verte de Embalse de Gabriel y Galán

De rest van de route over cañadas was beeldschoon, zoals je ze in Extremadura kunt voorstellen: lopend door glooiende uitgestrekte velden in een landschap met de gevarieerde dehesas. Fantastische weidsheid!

De schaapsherder en zijn kudde

Een half uur voor Zarza de Granadilla heb ik nog een praatje gemaakt met een schaapsherder op wiens terrein ik (blijkbaar) aan het pauzeren was. Hoeden van kuddes gaat tegenwoordig vaak gemotoriseerd en ik zag hem al in zijn auto voor de kudde uit sjezen om bij mij poolshoogte te nemen. En ik dacht 'o jee...!'.Geen probleem, zei hij, toen ik uitlegde dat ik even moest rusten.

Toen ik verder wilde lopen heeft hij me voorbij zijn kudde begeleid, want voor zijn drie honden was ik het grote gevaar en zij zouden mij anders aanvallen ter verdediging van de schapen. 

Met zijn kudde liep een lammetje mee dat volgens de herder gisteren was geboren! Ik kreeg nog een hartelijke hand als afscheid. Het was een leuke kennismaking en een mooie afsluiting van een hele gevarieerde dag. Die eindigde met een heerlijke douche in een fijn appartementje in Zarza de Granadilla... 

Om weer heel andere redenen was dit best een zware dag. De komende twee weken heb ik qua afstanden en hoogtemeters geen grote uitdagingen meer en zal vooral de hitte mijn vijand zijn. Maar ja, geen regen, geen modder ... hoop ik.

Ik ben nu bijna door de bergen heen, alleen de Sierra de Gata nog