Zondag 24 augustus om 15.39 uur was het zover: ik stond bij de eindstip van de GR11 aan de Middellandse Zee. Na meer dan 850 kilometer en 54 echte loopdagen in bijna 11 weken kwam ik op mijn eindbestemming. Ik was van de vuurtoren van Cabo Higuer aan de Atlantische Oceaan gelopen naar de vuurtoren van Cap de Creus.
De laatste kilometers vanaf El Port de la Selva heb ik afgelegd op een dag om in te lijsten, zeg maar de gedroomde slotdag. Ik had door het betere plakwerk net als de dag ervoor nauwelijks last van mijn beschadigde voeten, het was prachtig weer en ik kon genieten van het mediterrane droge en lekker geurende kustlandschap zonder hinder van andere wandelaars. Al het afzien waar ik voor de laatste dagen voor had gevreesd is mij bespaard gebleven (behalve dan mijn pijnlijke voeten op dag -2 naar Sant Quirze).
Ik werd de laatste dag vergezeld door Raymond die van "eenvoudige" doosjesbezorger voor mijn GR11 een onbetaalbare morele en praktische steun en toeverlaat ter plekke was geworden.
Helaas ging Raymond daarin wel erg ver. Opofferingsgezind als hij is, had hij op zich genomen om op mijn laatste dag al het afzien op zijn eigen schouders te laden. Stomme pech met hotel en taxi, ´s nachts strontziek en overdag nauwelijks beter met knallende koppijn, pap in de benen en misselijkheid. Daardoor had de gouden einddag van mijn GR11 een kleine schaduw. Zonder dat het ongemak van Raymond mij koud liet, heb ik toch een spetterende einddag gehad.
Het meest ontroerende moment was toen ik over de rotsen verder naar de zee omlaag was gelopen op zoek naar een mooi mijmerplekje en door Raymond werd teruggeroepen om weer naar boven te klauteren ("hier is meer schaduw" - rotsmoes natuurlijk) en dat ik daar aangekomen opeens een witte roos in een flesje zag staan. Die was van mijn moeder en op het kaartje stond "Marla, ik ben trots op je! Mama". Wat een mooi moment. Slik, slik, snif, snif ...
Een kalkoentje Cava van Yolanda en Raymond maakte feestvreugde compleet. Helaas maakte de eerste slok ook Raymonds misselijkheid bijna compleet, maar ik heb me daar op die rotsen in het zonnetje toch heerlijk laten benevelen door de bubbeltjes. 
Toen we weer omhoogklauterden, definitief terug naar de beschaving (lees: Coca Cola voor Raymond) zweefde ik als het ware terug.NB De prachtige foto van het moment dat ik de eindstreep bereik, de andere foto van mij en de foto van de roos zijn gemaakt door Raymond Koome.
