De volgende dag was het weer helder. Het waaide hard (windkracht 6/7) en de zee was erg woest. Cales Coves was een kleine baai met in de rotsen een necropolis van vroegere beschaving (daar stikt het op Menorca van). Helaas volgde na Es Canutells een lang stuk verhard lopen. Ik dacht eerst een kwestie van privé grondeigendom, maar op de kaart zie ik ook geen alternatief. En na Binisafuller volgde nog meer ellende. Echt pijnlijk voor mijn hielen. Als troost kon ik in Binisafuller even wat eten in bar El Txoko. Ze gingen volgens hun advertentie in de krant, die ik toevallig in Ferreries las, net dat weekend open voor het seizoen. Matige gefrituurde visjes en nog matiger Ensaladilla Rusa, maar de Tarta de Queso met cortados maakte alles goed. En ik kon nog 2 liter drinkwater tappen, eigenlijk de belangrijkste opbrengst, want die had ik écht nodig. Ik moest daarna weer door. Ik mikte op Punta Prima en via Binibeca was nog steeds alles verhard op wat schaamstukjes onverhard na.
