Naar het hoogste punt op mijn GR7

De volgende dag wilden we vlak voor het skigebied van Grau Roig uitkomen. We gingen verder en hoger in de Vall de Madriu en hadden een kleine 600 meter te stijgen, met daarna een afdaling. Een makkie vergeleken met de dag ervoor leek het.

Bij Refugi d'Illa, jarenlang een onbemande hut met 60 plaatsen, werd volop gebouwd. De plannen zijn ambitieus: 50 kamers op de etage en een restaurant. En dat allemaal op een plek die alleen te voet bereikbaar is. Wij vonden het prachtig om te zien hoe de bouwmaterialen steeds per helikopter werden aangevoerd.

De klim na deze refugi tot de Portella de Pessons was pittig, maar ging prima. Na een stukje dat min of meer op dezelfde hoogte lag als de Crestes dels Pessons, kwamen we bij het hoogste punt op de GR7 voor mij, op 2830 meter. Natuurlijk heeft Rob dit historische feit vastgelegd, met achter mij de meertjes waar wij langs zouden gaan lopen.

Het venijn kwam in de afdaling direct erna. Een steil zanderig pad maakte dat wij in het eerste stuk als twee oude besjes voetje voor voetje naar beneden gingen. Later, vanaf beneden gezien, konden we ons zelfs niet voorstellen dat je op dat stuk zelfs maar kon lopen. En dat terwijl daar de volgende dag in het donker de renners van de Andorra Ultra Trail langs moesten. Gelukkig duurde het enge stuk niet lang en konden we stenenhoppend de afdaling vervolgen. Wij hebben genoten van de enorme hoeveelheid Azalea's die ons pad begeleidde.

De wolken die al boven Grau Roig te zien waren trokken verder de Circ in en dat maakte dat wij eerder dan gepland besloten kamp te gaan maken, aan Estany de les Fonts. Het was koud en ondanks de bloedmooie plek lagen we er vroeg in.