Ik ben dit blog ooit begonnen bij mijn eerste sabbatical in 2008 (Bolivia, Peru en GR11) en heb hier ook in 2016 van mijn tweede, met 2000 km GR7, verslag gedaan. Voor de talloze kleinere tochten van 1-4 weken vond ik het de moeite niet. Nu ik geen sabbaticals meer nodig heb om te kunnen wandelen (want definitief 'los'), zal ik dit weblog weer gebruiken. Ik worstel nog met het criterium 'wanneer wel, wanneer niet', maar in ieder geval tochten met een kop en een staart. En dus waar ik in 2024 mee begon: de 'Camí de Cavalls' op Menorca.

zaterdag 16 juli 2016

Vall de Madriu

We werden niet teleurgesteld. Het weer was prachtig en de vallei van de Riu Madriu behoort niet voor niets tot het UNESCO-werelderfgoed. Het is een van de prachtigste landschappen in de Pyreneeën. En Rob, die dacht dat de John Muir Trail toch wel echt het summum was, heeft ook waanzinnig genoten van al het moois en begrijpt waarom ik zo gek ben op de Pyreneeën.

De eerste dag zijn we ook veel verder gevorderd dan we hadden durven hopen na de voor Rob energie-slurpende klim in de hitte vanuit La Seu d'Urgell. Het ging gewoon als een trein en we hebben 1200 hoogtemeters gemaakt.
Voor de nacht hebben we ons onderkomen gevonden in een soort herdersschuur temidden van sensationele bergtoppen. Net voorbij Refugi Riu dels Orris op circa 2250 meter. Ondanks temperatuur en wind hebben we ons in het riviertje gewassen en in de zon laten opdrogen. Gegeten hebben we op een grote steen. De nacht was koud met rijp op Robs slaapzak, maar met het ontbijt in de ochtendzon was dat weer vergeten.