Adéu Andorra

De volgende ochtend was alle bewolking opgelost en startten we de dag op een koude, maar zonnige kampeerplek. We konden de hele Circ dels Pessons om ons heen weer zien. 's Nachts had het een paar graden gevroren en er stond ijs in onze waterflessen, maar met de zon was het al snel heerlijk en konden bij het ontbijt alle extra kledinglagen uit. 

We vervolgden onze weg langs de meertjes en tot onze verrassing zagen we na een uur bij Grau Roig een bar-restaurant vlak aan de route. We hebben onszelf daar verwend met wat lekkere stadse dingen als een broodje kaas, een blikje cola en cortados.

Daarna begon de klim van de dag die eindigde net onder de top van de Pic d'Engaït (2776 m). 

We hadden al gezien dat de afdaling naar de Portella Blanca d'Andorra, die we zagen liggen, eerst langs de steile helling van de Engaït liep. Ik heb blijkbaar toch een beetje hoogtevrees en ben dan ook een beetje nerveus. Ik kreeg de eindfase van mijn GR7 niet cadeau. Dus hebben we onze benen eerst maar even rust gegeven (en ondertussen mijn moeder gebeld!) voor we verder gingen. Met geconcenteerde voorzichtige stapjes dus.

Gelukkig komt aan al het enge een eind en na een tijdje konden we weer normaal lopen. Om 15.40 uur stonden we op de grens van Andorra met Frankrijk. De laatste hoge mijlpaal voor mij. En afscheid van het allermooiste stuk GR7, dat in Andorra. En gepast in het Catalaans was het dus Adéu!

Wat restte was een geleidelijke en relatief gemakkelijke afdaling van 10 kilometer naar Porta (F), mijn zelfgekozen eindpunt voor mijn GR7, dat ook voor veel andere lopers van de integrale Spaanse GR7 begin- of eindpunt is. Zover zouden we die dag niet lopen.

Geheel volgens plan hebben we een mooie kampeerplek gezocht in de vallei van Campcardós die ons de volgende en laatste GR7-dag nog maar een korte wandeling naar Portá zou opleveren.

En die vonden we, vlak voor Cabane Campcardós, aan het riviertje, waar we lekker konden badderen en opdrogen in de zon.

We schrokken wel toen de koeien die we hogerop hadden gezien, hadden besloten hun avondmaaltijd bij onze tent bij elkaar te grazen. De Leiderschapstraining die Rob in 2015 bij De Baak had gevolgd, kwam ook hier van pas. Waar ik met de ervaring op de Portella de Baiau in 2008 met het slaan op mijn metalen mok de koeien in ieder geval tot stilstand bracht vlak voor onze tent, kwam het betere werk van Rob. Na ons eigen vriesdroog-avondeten dirigeerde hij met rustige maar besliste stem alle koeien een eindje van ons vandaan. Ik heb me rot gelachen: gedwee sjokten ze alle twintig naar een hoger gelegen weide! Alleen al daarom was het fijn dat ik Rob bij me had!