Na afloop van de GR7 is de voor de hand liggende vraag of ik achteraf blij was met mijn keuze voor juist deze route. Tenslotte kun je een half jaar wandelen ook vullen met bijvoorbeeld de Pacific Crest Trail of de Te Araora. Zeker had ik in het begin wat twijfels bij het karakter van deze route, die minder uitdagend was dan bijvoorbeeld een GR11, meer in de bewoonde wereld bleef en zeker in de eerste helft van Andalusië veel asfalt kende. Daartegenover merkte ik vorige week dat mijn hart sprongetjes maakte bij het vooruitzicht van la alta montaña.
Inderdaad is de omgeving van de hoge Pyreneeën er één waar ik pas écht gelukkig van word. En Andorra was ook echt de kers op de taart. Niet voor niets heb ik voor de richting zuid-noord gekozen, op weg naar het allerhoogste, terwijl de meesten die de gehele Iberische GR7 lopen, in omgekeerde richting lijken te gaan.
Maar ik heb waanzinnig genoten van mijn tijd als landloper door alles wat Spanje vormt, qua landschappen, dorpjes, cultuur en mensen. Veel meer dan in de bergen neem je op de GR7 het land tot je in al zijn facetten. Ik heb door delen van Spanje gelopen die eerder voor mij totaal onbekend waren: de uitgesterkte fruitplantages van Murcia bijvoorbeeld en de graanvelden van Catalonië. En ik heb Valencia in mijn hart gesloten met zoveel landschappelijk en cultuurschoon en de route over voornamelijk onverharde paden. Bovenal kijk ik met veel warmte terug naar de vele contacten die ik onderweg met mensen had.
Ik denk niet dat ik nog eens eenzelfde soort route zou kiezen, maar ik voel mij heel erg gelukkig met wat ik in het afgelopen half jaar heb mogen meemaken als landloper.
