Ik ben tijdelijk uitgeschakeld. Door een echt lullig akkefietje. Geen spierblessure, geen verdraaide knie of verzwikte enkel, maar een onbenullig huidwondje. Alleen zit dat wel net onder de schouderband van mijn rugzak. Op een makkelijke dag, tien dagen geleden, is er bij het weer ophijsen van mijn rugzak na een pauze blijkbaar iets klem komen te zitten. Toen ik twee uur later kamp ging maken zag ik na het douchen in de spiegel een paar gezwollen bloeduitstortingen op mijn schouders. Hoe het heeft kunnen gebeuren is me eigenlijk nog steeds een raadsel, vooral omdat ik voor die tijd 7 weken probleemloos met dezelfde rugzak en kleding gelopen heb. Hoe dan ook, wat gebeurde is dat de opperhuid losliet en het plekje is gaan ontsteken. Op beide schouders had ik een paar plekjes, maar eentje was aardig groot. Nadat de huid daar open was heb ik het wondje goed verzorgd en verbonden, maar in de warmte nog drie dagen doorlopen met een zware rugzak terwijl het zweet van je lijf gutst, hielp de genezing niet erg. Integendeel. Gisterenmiddag na aankomst in Queralbs sloeg de twijfel toe. Het zag er niet goed uit. Kon ik nog wel zo doorlopen?Nou wil het toeval (of is er geen toeval?) dat Raymond samen met Lluc die middag langs zou komen om mijn derde foerageerpakketje te brengen. En die kende een goede eerste-hulppost in de buurt. En zo kwam het dat ik gisterenavond om 19 uur bij de "Urgencies" in Campdevànol zat.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben even uitgewandeld tot het wondje zodanig genezen is dat er weer een hele dag een zware rugzak op kan hangen. Dat kan met een beetje pech vier of vijf dagen duren. En daarmee is de speling die ik nog had qua tijd -beoogde aankomst in Cap de Creus 19 augustus, 9 dagen voor mijn geboekte terugvlucht- bijna opgesoepeerd. Het is niet anders ...
Toen ik me uit de "Urgencies" weer bij Raymond meldde en ik al zei toch echt geen vier dagen in Queralbs (een "gat") te blijven zitten, vertelde hij dat hij al met Yolanda had gebeld en dat ik bij hun thuis in Mataró (bij Barcelona) van harte welkom was. Het kan dan in zo´n situatie ook even heel erg mee zitten. Heerlijk!
En zo kan het gebeuren dat je de ene dag ´s ochtends bij het wakker worden een bergriviertje als uitzicht hebt en even later de bebouwde kustlijn van Mataró. En zo kwam het ook dat ik vanochtend in mijn warme
bergwandelkleding aan het strand van Mataró (hittegolf inbegrepen) een sigaar zat te roken. En dat ik nu dit stukje zit te typen terwijl ik net verwend ben met een heerlijke maaltijd. Het leed, toch al relatief, wordt zo wel op een geweldige manier verzacht!
