Twee superdagen waren het. Mooier krijg je het niet in de Sierra de Guadarrama. Het waren ook voor 99% paden, zij het niet de makkelijkste. En nu heb ik ook de 300 kilometer volbracht tussen Oter en El Escorial. Ik mag eindelijk gaan denken aan het vervolg!
 |
| Ik heb nu gelopen tot het blauwe streepje |
Maar eerst beginnen bij vanochtend. De nacht was helder geweest en ik zag bij één blik uit mijn tent meteen het ochtendgloren boven de besneeuwde bergen. Toen de zon erboven uit kwam ben ik maar opgestaan.
Terwijl ik aan mijn ontbijt zat, hoorde ik het typische geluid van een galop aankomen. Aangezien ik ook oude paardenvijgen had zien liggen, verwachtte ik een paard. Maar nee ... het was een koe die vrolijk de berghelling af kwam gehuppeld. En na haar volgden er nog wat. Zo'n leuk gezicht!
 |
| Huppelende koeien |
Op mijn kampplekje stond het vol van kleine wilde narcisjes, lichtgeel en geel.
Om circa 10 uur ben ik vertrokken. Weer was het een lange dag, met steeds wat op en neer, te beginnen met de klim naar Cabeza Líjar. Het is een bunker uit de Spaanse Burgeroorlog (er waren er veel van in de buurt van de Alto de Leon) en deze doet dienst als simpele berghut met daarbovenop een uitkijkpunt.
 |
| Cabeza Líjar |
Vandaag geen langdurig geklauter, maar het venijn zat in de staart met een behoorlijk steil bospad vanaf Refugio Naranjera. Hoewel ik alle klimmen deze dagen min of meer fluitend deed, gold dat zeker niet voor deze en had ik er daarna wel genoeg van. Toen ik onverwacht nog een steil pad omhoog zag gaan naar de Pico Abantos, was ik er klaar mee en omdat ik naar rechts een lieflijk landweggetje zag, besloot ik eigenwijs te zijn en een andere route te kiezen voor de eindspurt naar San Lorenzo de El Escorial. Het was avontuurlijk, maar dankzij de kaart op Outdooractive en improviseren met de paden die ik onderweg tegenkwam, kwam ik er goed mee uit. In kilometers maar een fractie meer en evengoed 700 m afdalen.
 |
| Pico Abantos, alweer omhoog?! ... niet voor mij! |
 |
| omweggetje links |
Gelukkig is er voor de vermoeide voetreiziger ook gedacht aan overnachtingsplekjes zoals in de Refugio Salamanca en de Refugio Naranjera. Ach, bij mooi weer heb je eigenlijk geen dak boven je hoofd nodig.
Nog wat foto's van die heerlijke stenen-paden, toch echt wat anders dan rotspaden waar ik zo van hou, als in de Pyreneeën. Dit doet op den duur zo zeer aan je voeten!
 |
| Hier krijg je zonder C-schoenen op den duur echt zere voeten van. |
Dat ik vanuit San Lorenzo de El Escorial nog 2 km naar het station van El Escorial moest, kwam er nog even bij. En met de trein via Villalba was ik uiteindelijk pas 19.45 weer 'thuis".
Lekker de tent uithangen en kleren wassen!
