Vanuit Castellar had ik nog een tijdje redelijk mooi weer. Lekker fris zeg maar, en het pauzeweer was nog best aangenaam met zo nu en dan een waterig zonnetje. Daarna werd het echt bewolkt en koud en liep ik op weg naar het eerste topje van 1207 meter bijna in de wolken. Tja, het kan niet altijd feest zijn. De boeren verwachten vanwege de droogte een 30% kleinere oogst, en ook vandaag bleef de regen uit. Dus hoor je mij niet klagen.
Ik zou vandaag ergens buiten slapen, de Zona Acampada bij de Santuari Font Roja. Ik had er zelfs een heuse permiso voor aangevraagd èn gekregen! Maar ik vond het te koud, het klooster foeilelijk en de Zona Acampada niet echt een kampeerplek om gelukkig van te worden. Ik heb er niet eens een foto van gemaakt. Wegwezen!
Ik had besloten door te lopen naar Alcoi, al schoot door mijn hoofd dat ik daar misschien wel spijt van zou krijgen. Maar het tweede stuk was echt heel mooi en het werd niet de gevreesde lijdensweg. Rotspaden zijn tenslotte voor mijn voeten ook geen straf. Maar het was wèl relatief pittig met 28 kilometer, 960 meter stijgen en 940 dalen. Het werd dus ook ongepland een lange dag met 7 uur lopen (pauzes niet meegerekend).
Omdat de GR7 zelf de stad niet in gaat en ik dat wel wilde, heb ik mezelf getrakteerd op een lift voor de laatste kilometers asfalt. Goed gedaan, Marla! En morgen laat ik me gewoon met een taxi weer bij de route afzetten. Geen onnodige zelfkastijding ... ik ben hier voor mijn lol!
