Als een trein

Onderhand begin ik een beetje in de buurt van de helft te komen. Ik heb nu ook al veel mooie trajecten met hoge passen achter de rug. Ik geniet van het prachtige hooggebergte van de Pyreneeën en die fantastische vergezichten op bijvoorbeeld Monte Perdido en het Possetsmassief. Ik zie mezelf dan ook echt lopen op die hoge paden, in mijn uppie met mijn hele hebben en houwen op de rug. Hoewel ik in het gebied ben gekomen met veel refugios (eerst Góriz, Pineta en Biados en dadelijk Hospital de Vielha, Restanca en Colomers) zal ik vanaf nu ook weer vaker in mijn tentje slapen. Bij de refugios waar dat mag (officieus) en wildkamperend in de vrije natuur. Niet alle refugios zijn een waar genoegen om er te slapen, maar er ´s avonds eten doe ik graag, zodat ik bij een aaneenschakeling van dagen zonder foerageermogelijkheid niet ál het eten hoef mee te sjouwen. Scheelt gewicht en het is nog gezellig ook! Maar daarna is het lekker om in de frisse lucht van mijn eigen tentje te liggen in plaats van op een soms maar 60 cm brede matras, zij aan zij met andere lopers die net zozeer stinkende kleren hebben als ik, maar bang zijn voor een open raam.
Er zijn gunstige uitzonderingen, zoals refugio Pineta. Mooie ruime refugio met leuke mensen.

Na een oneindig lijkende erg steile en vaak moeilijke afdaling van 1200 meter vanaf de de Collado de Añisclo met veel klauterwerk, niets dan te hoge afstappen voor mijn korte beentjes en geen tien meter "normaal" rotspad (ik heb in heel mijn bergleven echt nog nooit zó´n zware dag gehad!), hadden vooral mijn voeten ernstig behoefte aan een rustdag. Ik heb het in Pineta (tenslotte niet meer dan een refugio, een parador en een kapel in de natuur) gepresteerd om een hele dag bijna niets te doen! Nou ja, mijn wasje doen, maar vooral lezen en veel kletsen. Zeker met doorgewinterde berggeit Enrique was dat erg gezellig!

Het lopen gaat goed. Soms bijna 1500 hoogtemeters op een dag en 7 tot 10 uur netto lopen op een dag, zonder een centje pijn, en dat met het relatief hoge gewicht van mijn rugzak. Wel loop ik eerder de uren die de Prames-kaarten aangeven dan die van de gids van Paul Lucia, waar ik vaak boven zit. Nooit voel ik wanhoop over wat ik die dag nog te gaan heb (nou ja, bij die lange steile afdaling vanaf de Añisclo-col moest ik wel aanspraak maken op mijn doorzettings- en concentratievermogen), al scheelt het wel dat de dagen nog lekker lang zijn. Met plezier kijk ik steeds op mijn hoogtemeter hoe goed ik vorder.
Ik ga dus eigenlijk als een trein. Misschien wel iets té hard. Ik wilde tenslotte genieten en soms kan ik me de dag van eergisteren niet eens meer goed voor de geest halen, hoewel ik tijdens het lopen wel heel bewust alles in me opneem. Teveel indrukken bijna.
Van de andere kant merk ik dat meer dan één rustdag, zoals hier in Benasque, me een beetje naar de keel grijpt. Ik ben blij dat er een periode aanbreekt met iets kortere loopdagen, zodat er ook na aankomst nog wat te luieren valt.