Het gaat natuurlijk niet altijd goed... Gisteren was zo'n dag. De route schreef bijna alleen maar asfalt voor. Dat is saai en dat is pijnlijk voor mijn voeten. De alternatieve route die ik wist voor het tweede deel, ten noorden van de Peña Negra langs en die ik drie jaar geleden had gelopen, was door de eigenaren van de percelen onmogelijk gemaakt. Natuurlijk had ik het wel geprobeerd. Bij de Cortijo La Fresnada had ik iemand omgeluld zodat ik toch over hun terrein mocht, maar twintig minuten later was de droom voorbij: nadat ik staande in de sappige stierendrek een hek echt niet open kreeg, moest ik alsnog terug naar de asfaltweg. De bron waar ik op gerekend had, Fuente La Fresnada, was droog. Als ik zuinig zou zijn met mijn laatste water zou ik nog net 's avonds en de volgende ochtend een kopje thee kunnen maken. En het waaide zodanig dat ik me regelmatig schrap moest zetten. Van de andere kant, het was een prachtige zonnige dag.
Maar waar ging ik kamperen? Nergens langs de weg vond ik iets dat bij benadering geschikt zou zijn. En mijn voeten deden zeer...! Ik had al twee keer in wanhoop mijn duim opgestoken (dan maar liften naar Colmenar en de volgende dag terug) toen ik bij een zgn. 'arroyo' water hoorde druppelen. Het was net bij een amandelboomgaard met een klein ongebruikt weggetje. Dat moest hem worden! Er zou toch wel ergens een vlak stuk zijn voor mijn tentje?! Nou, nauwelijks. Mede dankzij het fijne gladde pertex van de slaapzak heb geslapen op een glijbaan: bij elke beweging schoof ik weer omlaag. Best vermoeiend! Daar komt bij dat ik 's avonds door de heftige windvlagen twee van mijn spulletjes de lucht in heb zien vliegen. De zitflap kwam ergens op een onbereikbare plek terecht, maar gelukkig kon ik de 'Caldera Cone' (iets essentiëler want onderdeel van mijn kooksysteem) nog ergens vandaag vissen. Zo'n dag...
Dus vandaag ben ik ondanks het mooie weer en de wind die vanmiddag was gaan liggen, lekker van de route af naar Riogordo afgezakt voor Hostal Meson La Era. En een lekker bed dat ze hebben...!
