Daar komt bij dat ik maandag, zoals wel vaker, pas weer om 12 uur op pad ging. Als de dagen dan zo kort zijn en het continu hard waait, is het eind van de middag op circa 900 meter zelfs in de Andalusische winter best onaangenaam.
Ik had de overnachtingsplek gepland op de Puerto de Calderona, waar mij een koeienstal was beloofd. Ik had de laatste kilometers al heerlijke visioenen van een lekkere beschutte plek tussen opgedroogde koeienvlaaien ( het zou niet de eerste keer zijn). Het mocht niet zo zijn: het gebouwtje was gesloten. Ik heb nog gauw de laatste zon opgezocht om een beetje op temperatuur te komen maar die was na 10 minuten ook 'op'.
Nog net voor het donker heb ik daarna mijn tentje opgezet en mijn matje opgeblazen. Toen moest ik nog gaan 'koken' (ofwel heet water opgieten). Met al deze ontberingen smaakte het zakje Drytech voortreffelijk. Toetje: twee kleuterfruitreepjes van Nestlé. Het was zo venijnig koud dat ik voor het eerst sinds de start mijn slaapzak in de vriesstand heb gebruikt.
Vanwege het voorspelde slechte weer vandaag extra 'vroeg' op pad gegaan: 10.45 uur. Het waren mijn laatste kilometers in Parque Natural Los Acornocales (genoemd naar de kurkeiken die we bijvoorbeeld als dop op onze wijnflessen terugvinden). Ergens op de A-373 ging de natuur vanzelf (en zonder dat ze het zelf door had) over naar PN Sierra de Grazalema. De uitzichten veranderden en waren veelbelovend voor de bergen die eraan staan te komen. Ik denk dat mijn hielen daar ook wel blij mee zullen zijn.
In Ubrique aangekomen heb ik op advies van een voorbijganger Bar Cerveceria Christina opgezocht en de dagschotel van kikkererwten met andijvie gegeten, met twee toetjes en twee 'cortados'. Alle leed weer vergeten...
