Nou, ik heb mijn eerste substantiële sneeuw erop zitten. Nadat ik de Cuello de Tebarray had gemeden (en terecht, werd mij nog eens bevestigd) verwachtte ik op de tocht tussen Baños de Panticosa en de vallei van de Rio Ara opnieuw sneeuw. De situatie kennende zag ik er geen risico´s in, maar toch was ik achteraf erg blij dat ik in Refugio Casa de Piedra Chris en James heb leren kennen. Afgezien ervan dat het twee interessante en gezellige kerels waren, heb ik tijdens het lopen veel steun aan hun gezelschap gehad.Het was niet het plan om samen op te lopen en als je Chris´lange benen ziet, begrijp je ook dat hun tempo nooit voor mij haalbaar zou zijn. Maar nadat ze rap op mij vooruitliepen en ik na de eerste 700 meter stijgen bij het stuwmeer van Brazato wilde pauzeren voor ik aan de laatste klim zou beginnen, zaten zij daar ook nog te genieten van het zonnetje (overigens de laatste zon van de dag, bleek later). Omdat ze er al even zaten maakten ze al gauw aanstalten om verder te gaan, terwijl ik nog maar net zat. Toch wilde ik de kans nemen om met ze mee te lopen en ik was wat hun betreft van harte welkom. Ik hou gewoon niet zo van sneeuw, behalve om naar te kijken en verse sneeuw van hooguit 20 cm om in te lopen, dus er met zijn drieën doorheen gaan was een kans om niet te missen.
Het was niet moeilijk of gevaarlijk, maar wel ploeteren geblazen. Regelmatig zakten we tot over onze knieën in de zachte sneeuw en schampten we daarbij nog wel eens een onzichtbare rots, wat wat schrammen opleverde. Ook vergat ik bij de te korte pauze mijn voornemen om mijn regenbroek aan te trekken, hoewel twijfelachtig is of die dezelfde bescherming had gegeven als de Gamaschen die ik bewust thuis had gelaten. In ieder geval waren mijn schoenen en sokken aan het eind van de sneeuw drijfnat!
Ik weet dat ik het alleen óók goed had gered, maar met Chris en James erbij was het veel luchtiger. Samen de route zoeken, om beurten voor lopen, de beste stenen zoeken om over de gezwollen riviertjes te springen en samen met enige onrust kijken naar de donkere lucht en luisteren naar het gerommel.
De laatste hobbel na de steile afdaling was het oversteken van de Rio Ara. Normaal met wat "rock hopping" geen probleem, maar met het overvloedige smeltwater wel. Na een kwartier zoeken besloten we dat er niets anders op zat dan de schoenen uit te trekken en op sandalen resp. Crocs het snelstromende water door. Koud...!!
Bij de Cabaña Cerbillonar, een klein uurtje verder de Aravallei in, scheidden onze wegen zich. Ik had me al voorgenomen om daar te blijven slapen, want al in het najaar van 2006 sprak deze plek erg tot mijn verbeelding, dit kleine herdershutje op die prachtige plek in de Aravallei. De regen, die maandagmiddag toch echt doorzette, maakte dat er geen enkele aanleiding was om van dat voornemen af te zien. Chris en James wilden echter dinsdag, de voorlopig voorspelde laatste mooie dag, via de Ordesavallei naar Refugio Goriz lopen (die bij mij pas twee dagen later in het plan zat), dus zij moesten nog wel even door. Het was een erg leuke ontmoeting, met deze twee Britse mannen. Als geen ander begrepen ze ook mijn gevoel over het lopen van de GR11, want samen hadden ze vijf jaar geleden de HRP gelopen.
De overnachting in de cabaña was wat ik me ervan voorstelde. Geweldig om ook met zon wakker te worden en nog tot 11 uur te kunnen genieten van deze goddelijke plek onder de Vignemale, terwijl ik mijn spullen relaxt inpakte en ontbeet. Ook heb ik nog veel mensen gesproken die daar gezellig even pauzeerden op weg naar boven.
Vandaag heb ik een rustdag in Torla,waar ik vanuit mijn tentje op een camping op een dusdanige plek sta dat het bijna kamperen in de vrije natuur lijkt en waar ik uitzicht heb op de ingang van de imposante Ordesavallei (zie foto). Vanwege de voorspelde regen vooral, maar gewoon ook weer lekker om even niet weer op weg te hoeven en rustig op de camping zijn. Waarschijnlijk was de sneeuw van de Cuello de Brazato en de Barranco de Batanes ook de laatste sneeuw, want ook na de regen en het onweer van vannacht is het opnieuw heet!
