Halverwege het Valenciaanse deel van de GR7 wordt het de argeloze wandelaar moeilijk gemaakt door een particuliere eigenaar met een enorm jachtdomein, Finca Valiente. De eigenaar vindt blijkbaar dat mensen uit de buurt moeten bljjven en heeft daar maatregelen voor genomen. Hij heeft de route geblokkeerd, kilometers omheining en hekken met dreigende borden laten plaatsen en de GR-markering laten overschilderen.
Het gaat om van oudsher bestaande routes tussen Siete Aguas en El Reatillo en de oude route tussen Chera en Villar de Olmos, beide openbare wegen. Het treft niet alleen wandelaars, maar juist (en belangrijker) de boeren uit de omgeving, die daardoor tientallen kilometers moeten omrijden. Dit dateert al van 2007. Saillant detail is dat het om familie van het Spaanse koninklijk huis gaat.
De juridische strijd tussen de betrokken gemeentes en de eigenaar is nog gaande, maar het laatstgenoemde deel bij Casa Valiente is voorlopig weer open. Dat had ik al gelezen op internet en heb ik zekerheidshalve nagevraagd bij de gemeente. De eerste route bij Casa Mari Luna alleen nog niet.
Omdat ik van dat stuk als strijdpunt niet eens op de hoogte was, kwam ik nietsvermoedend en eerder op de route dan verwacht, bij een hek met een soort sluis en een gesloten poortje. Het gaat daar overigens om een wandelpad in een zeer geïsoleerd gebied zonder enige vorm vorm van bewoning, alleen bergachtig groen terrein met diverse barranco's. Echt bizar...
Ik wist geen alternatief en wilde me ook de weg niet laten versperren, dus heb ik de met ijzerdraadjes gesloten poort geopend en weer achter me gesloten. Daarna heb ik bij de ruïne van Casa Mari Luna, op het hoogste punt, mijn eerste pauze genoten en heb daarna mij weg vervolgd, naar beneden, waar het vrij snel pista werd, berijdbaar voor terreinauto's.
Vlak voor het gehucht El Reatillo, waar de route van de GR7 bij een asfaltweg uitkomt, was er een serieuzer hek met diverse gillende borden. Maar ik kon erlangs en dacht ook "mooi, dat hebben we dus gehad". Fout!
Op de asfaltweg werd ik staande gehouden door een particuliere bewaker in zijn witte SUV-pickup, die zijn auto een officiële lading had proberen te geven door bestickering met vlaggen van de Europese Unie en Spanje. Hij had gezien waar ik vandaan kwam, zei hij, en dat mocht niet, want het was particulier terrein. Ik vertelde na wat gespeeld onbegrip over de woorden valla en alambrada dat ik inderdaad een poortje geopend en weer gesloten had en ook dat ik in 1200 kilometer GR7 nog niet één keer op problemen met particuliere grondbezitters was gestuit, dat dit de eerste keer was.
Tot mijn grote verrassing en latere hilariteit liet hij mij daarna op zijn telefoon ook een foto zien van een bewakingscamera. Geen hoofd te zien, maar wel een witte rugzak en een paars truitje ... onmiskenbaar. "Kijk", zei hij triomfantelijk, "dat bent u." Ik voelde me wel een klein beetje geïntimideerd, maar wist dat hij mij niet echt iets kon maken en zei dat ik het een leuke foto vond. Hij liet het er verder bij en groette mij, maar bij het wegrijden riep ik hem nog na "Me gusta la foto!" Kort daarna reed hij me opnieuw voorbij samen met een pickup met nieuwe afrastering in de laadbak, op weg naar boven.
