Ik ben dit blog ooit begonnen bij mijn eerste sabbatical in 2008 (Bolivia, Peru en GR11, in blogarchief helemaal onderaan) en heb hier ook in 2016 van mijn tweede, met 2000 km GR7, verslag gedaan. Voor de talloze kleinere tochten van 1-4 weken vond ik het de moeite niet. Nu ik niet meer werk en zoveel kan wandelen als ik wil, zal ik dit weblog weer gebruiken als ik de tocht de moeite vind. In 2024 was dat voor de Cami de Cavalls op Menorca en in 2025 liep ik 650 km van de GR10, die van Valencia naar Lissabon (in blogarchief vanaf maart).

maandag 7 maart 2016

De paden op ...













Eh .. welke paden?

Op de Hiking-Site heb ik dit opvallende aspect al vermeld: de GR7 voert me tot nu toe over weinig paden. Het wandelen is daarmee totaal wat anders dan ik gewend ben. Ik hou van bergwandelen en rotspaden en dat laatste wil hier maar niet lukken. Soms heb ik er even één en loop ik te zingen van plezier, maar zo'n pad is meestal van korte duur. Ik loop hier grotendeels over wegen. De meeste zijn gelukkig onverhard, maar in de provincies Cádiz en Málaga zaten er toch ook flinke stukken asfalt bij.



















De onverharde wegen hebben verschillende gezichten en landschappelijk gezien is het zelden een straf. De foto's laten de variatie zien. Soms zijn het landbouwweggetjes die voeren langs de verschillende cortijos en de velden en boomgaarden. Soms zijn het pistas forestales (boswegen). Zeker in het beschermde natuurgebied van de Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama vorige week was de route erg afwisselend en, mede door de absolute stilte, een groot genot. Soms zijn het historische veepaden (cañadas, vias pecuarias, veredas) die de ondergrond van de GR7 vormen. Deze eeuwenoude routes staan ook op de topografische kaarten aangegeven en vormen een landelijk netwerk dat los staat van het verkeerswegennet. Op de topokaart is vaak te herkennen wat in de praktijk gebeurt: delen van de historische veeroutes worden opgeofferd voor het autoverkeer. In het gunstige geval zijn het dan onverharde wegen, maar met een beetje pech zijn ze inmiddels zelfs geasfalteerd.


Blijkbaar is er ook bij de beheerders van de route voortschrijdend inzicht. Vóór Nigüelas is de route op afstand van de snelweg gelegd en na Nigüelas is de route over een verharde weg omhoog vervangen door omweg met vanaf Acequias een heus pad (beide op de foto hieronder te zien).












Het gaat met de ondergrond van de GR7 in de komende tijd niet veel beter worden. In de voorbereiding heb ik de hele route in Google Earth nagelopen. En dat gaf een beeld van héél veel wegen.












Ik weet gelukkig dat de GR7 in de komende dagen in de Alpujarras wel veel echte paden biedt en daar verheug ik me nu al op!