Dacht ik toch even dat ik moe was! Dat had ik nog niet meegemaakt. Ja, fysiek had ik na de tocht tussen de refugios Góriz en Pineta wel een ongepland dagje rust nodig, maar in Áreu leek er meer aan de hand. Weliswaar waren er van de vier dagen ervoor twee best zwaar geweest, maar nu voelde ik me ook op de rustdag nog moe. Als ik naar hellingen rondom Áreu keek, werd ik al moe van de gedachte ook maar 50 meter omhoog te moeten, terwijl ik de dag erna wel 1300 meter omhoog moest. Niet gek eigenlijk, het kon een keer komen ... loopmoe, geen zin meer. Het is tenslotte ook niet niks, zo´n GR11 en ondanks de ruimte die ik heb qua tijd, heb ik nu toch al zeven weken lang elke keer weer die rugzak opgehesen en ben ik op pad gegaan, 38 echte loopdagen tot waar ik nu ben, in Encamp (Andorra).
Ik wist niet wat ik ervan moest denken, daar in Áreu. Daar nog een dag blijven hangen leek niet de oplossing. Zat ik dan toch tegen die Portella de Baiau (pas van 2758 m) aan te hikken en de kans op geploeter in de sneeuw bij de afdaling? Ik moest er tóch overheen!
Gelukkig zou de aanloopdag, naar Refugio de Baiau (2517 m) vlak onder de pas, niet lang zijn. Ik nam dan ook de tijd. Na mijn eigen ontbijt bij de tent nam ik van de campingbar nog een cortado (espresso met "wolkje" warme melk) met croissantje, terwijl ik twee stokbroodjes met kaas klaarmaakte voor de twee dagen die kwamen. Nóg een cortado ... en nadat ik helemaal klaar en ingepakt was nóg eentje.
En toen moest het maar gebeuren, er zat niets anders op: ik ging weer op pad, om bijna 11 uur inmiddels. Alles veranderde op slag. Al snel kon ik van de "pista" (bosweg) af en een echt pad op. Ik kreeg er weer lol in. ik genoot van de geuren in het bos en de vorderingen die je op zo´n pad al snel maakt. Vrolijk stapte ik de hoogtemeters achter me weg en na een 2,5 uur was het tijd voor een korte pauze op de Pla de Boet (dat je notabene met de auto via de pista op 10 minuten kon naderen en wat velen op deze zaterdag ook blijkbaar gedaan hadden, gezien de ca. 60 auto´s op de P-plaats).
Het vervolg na de pauze was prachtig qua landschap en al gauw liet ik de wereld van de dagjesmensen achter me, de alpiene sferen in. Tegen 17 uur was ik er: Refugio Baiau, klein metalen hutje, eenzaam op een rots boven twee meren. Mijn pech was meteen mijn geluk. De negen slaapplaatsen in de kleine refugio waren al bezet (tja, dat heb je als je laat vertrekt), maar ik heb natuurlijk niet voor niets een tentje! Nadat ik daarvoor een mooi plekje had gevonden en alles klaar was, voelde ik me de koning te rijk. Mijn eigen huisje op ruim 2500 meter met de prachtigste uitzichten om me heen! Blij toe dat ik niet met tig anderen opeengepropt zonder frisse lucht hoefde te slapen. Sterker nog, gezien de hoogte kon ik hopelijk eindelijk weer eens met dichte slaapzak slapen. Een heerlijke wildcasserole van Drytech als avondeten (met een fruitreepje uit het kleuterassortiment van Nestlé als toetje) en mijn geluk was compleet. De wereld lag aan mijn voeten en dat was op die plek eigenlijk letterlijk zo.
Mijn enige zorg was nog de wind die bij vlagen hard aan mijn tentje trok. Inmiddels weet ik dat mijn tentje wel wat kan hebben, maar het geklapper zou me mijn nachtrust kunnen kosten. Het viel mee met de wind. Om 21 uur lag ik prinsheerlijk met mijn e-book van Salman Rushdie in mijn slaapzak.De volgende ochtend werd ik om 7 uur wakker van geruk aan mijn tentje. Even dacht ik aan de wind van de avond ervoor, maar andere geluiden brachten mij snel in de wereld van de wakkeren. Koeien! Nieuwsgierig als ze waren wilde ze overal wel aan snuffelen en trekken. In de Alpen heb ik wel eens herkauwde wielerkleding zien liggen die iemand op zijn fiets te drogen had gehangen en dat beeld voor mijn tentje sprak mij niet zo aan. Toen ik doorhad dat streng toespreken van de koeien maar een beetje hielp (in een slipje en een gaatjesshirtje en op Crocs heb je ook niet écht autoriteit ...), maar het slaan met pannetjes des te meer, kon ik weer gerust van de ochtend genieten.
Het was wel met de slaap gedaan, maar ik heb lekker in mijn tentje ontbeten en liggen lezen tot de zon mijn tentje eindelijk verwarmde. Tijd om eruit te gaan. Om 10.39 uur vertrok ik pas, richting Portella de Baiau. En natuurlijk viel het alles mee met de sneeuw (welke sneeuw?) en had ik me voor niets zorgen gemaakt,
