Het is zover. Donderdag heb ik al "officieel" afscheid genomen van Directora Aurora en Director Juan. Ik had twintig mooie rozen meegenomen omdat ik ze wilde bedanken voor de kans die ik heb gekregen om hen en de kinderen te helpen en de onvergetelijke ervaring die ik daarbij heb gehad. Ik heb ze mógen helpen, zo voelde ik dat. In een emotioneel gesprek bendrukten ze op hun beurt hoeveel steun ik wel niet ben geweest, voor hen, voor de kinderen en hun families en bedankten ze me uitvoerig op een hartverwarmende manier.Bij mij overweegt ondanks hun lieve woorden toch het gevoel dat het maar zo´n heel klein beetje was, dat het eigenlijk zo weinig voorstelde. Ik heb me zeker in het begin erg machteloos gevoeld, omdat er zo´n berg van problemen lag: kinderen die, anders dan hun klas, nog niet konden lezen en schrijven en die op school daarin domweg genegeerd worden, familieproblemen, armoede ...
Maar het is waar dat ik er met hart en ziel heb gewerkt, dat ik erg mijn best heb gedaan. Ik weet het, meer kon ik ook niet doen. Ik heb de kinderen liefde en warmte gegeven. Ik heb ze getroost als het nodig was, ook degenen die vorige week overstuur in de klas terugkwamen nadat ze (terecht!) ontzettend van de Directora op hun donder hadden gehad, of kleine José die gisteren bij binnenkomst in de klas in mijn armen begon te huilen om iets met zijn moeder dat ik uit zijn woorden niet eens begreep. Ik heb ze geholpen met hun huiswerk, ook al vond ik wat ze moesten doen in pedagogisch opzicht vaak volstrekt nutteloos, en heb ze uiteraard achter hun broek gezeten als dat nodig was. En ondanks dat alles vond ik de waardering die Juan en Aurora voor mij uitspraken zo heel erg niet verdiend dat ik ook niet anders kon dan steeds mijn erg beperkte rol benadrukken en niet uit beleefdheid, maar omdat ik het echt zo voelde.
Ik kreeg een mooie schaal met een inscriptie met woorden van dank aan mij, maar ook mijn familie en vrienden die met hun financiële steun zoveel extrá mogelijk hebben gemaakt. Ik zal de schaal koesteren, hoewel mogelijk niet fysiek bewaren.
Vrijdag was mijn laatste dag met de kinderen. Gelukkig hadden er maar weinig huiswerk en de meesten die het hadden, hadden er ook geen hele middag werk aan. Dus het was een heerlijk ontspannen middag waarbij mijn gevoel en dat van de kinderen de ruimte kon krijgen. Ik had voor alle kinderen als cadeautje twee foto´s van de groep laten afdrukken en een foto van ieder kind zelf, waar ik achterop voor ieder iets persoonlijks geschreven had. Voor degenen zonder huiswerk werden de twee legpuzzels weer tevoorschijn gehaald en met kleine José heb ik nog even gelezen. Hoewel er ook lekker geklierd werd, werd er minder vervelend gedaan en ook minder gezeurd en geklikt (of was dat alleen mijn perceptie ...?) Met Tom hebben ze ook gedanst, echt hilarisch, en er werd veel gelachen. Ze mochten zelfs op de tafels staan.
Spontaan gingen er velen ook afscheidsbriefjes voor mij maken. Zo lief en hartverwarmend en zo heerlijk vol schrijffouten. Die zelf nog niet echt konden schrijven, schreven gewoon drie keer mijn naam of schakelden heel handig andere kinderen in. Ik vond na afloop in mijn tas heel wat briefjes in zelfgemaakte envelopjes; "pas lezen op reis", zeiden ze erbij.Een kleine bloemlezing mag natuurlijk niet ontbreken. De schrijffouten laat ik er expres in zitten; leuk voor degenen die spaans spreken (en de rest snapt er toch geen jota van, maar begrijpt vast de strekking wel).
"Profesora te quiero. Cuidate y volveras y te cuidaras mucho y no voy a dejarte olvidar mucho y viajaras en paz con mucho cuidado." (José, geschreven door Leydi).
"Marla, eres la profesora linda y bella." (Maria Isabel)
"Profesora te quiero mucho. Volla llorar mucho." (Leydi)
"Marla te quiero. Nunca te olvido. Ciempre estaras en mi corazon. Que te vallavien. Para ciempre estaras en mi corazon. Alva" (Alba)
"Porfesora Marla, que te baya bien. Siempre te recordare. Te quiero mucho." (Fidelia)
"Profesora. Te quiero mucho." (Alvaro)
Het was ontroerend hoe Alba zichtbaar moeite had met het afscheid en me triest aan bleef kijken en hoe anderen hun armen om me heen sloegen, hun hoofd tegen mijn middel legden en zo een tijdje bleven staan. Zoals grote José (die toch regelmatig van mij voor straf vanwege zijn onuitstaanbare geklier een tijdje buiten moest gaan zitten) en Alvaro, jongens die gelukkig nog geen enkele gene voelen om hun gevolens te uiten. En Maria Isabel die me écht niet los wilde laten.
Tja, niños, het is voorbij. Maar ik zal jullie niet vergeten. Ik zal me altijd blijven afvragen hoe julie terecht komen. Maar ik ben zo blij dat ik mijn eigen kleine bijdrage heb mogen leveren aan jullie leven.
