Salteñas zijn dichtgevouwen pakketjes van een deeg van tarwemeel met een hartigzoete vulling van vlees of kip, hardgekookt ei, groente, olijven en rozijnen. En ja, voor de Arubanen en Antillianen onder ons: ze zijn familie van de "pastechi" (of omgekeerd).
Bolivianen eten salteñas alleen ´s ochtends om een uur of tien. Ze ontbijten niet serieus en dan heb je tegen die tijd wel trek! Salteñerias zijn dan ook alleen ´s ochtends open en heb je er ´s middags trek in, dan heb je pech!
Mijn relatie met de salteñas begon slecht. In La Paz, Tupiza, Uyuni en Potosí heb ik het niet aangedurfd om ze op straat of zomaar ergens te kopen, maar in Sucre had ik eindelijk de tijd om me erin te verdiepen. En waar kon ik mijn vuurdoop beter nemen dan bij de gerenommeerde salteñeria El Patio, verscholen achter een grotendeels dichte bruine deur, maar gevestigd in een mooi koloniaal pand. Ik had zelfs een mooi tafeltje in de patio. Maar helaas ... wat een deceptie! Niet dat ze niet goed waren, de kwaliteit straalde er zelfs van af, maar zoals vaker het geval is: de zoete smaak van de Bolivianen kan mij niet bekoren. Het deeg was zoet als van een appeltaart. Niet meteen uit het veld geslagen deed ik nog een tweede poging bij een andere aanbevolen salteñeria, Flores, drie panden verderop. Zelfde probleem: te zoet!
Ik had de moed al opgegeven toen ik mijn gastfamilie mijn ervaring vertelde. Ze tipten El Hornito, vlakbij de Academia waar ik spaanse les had. Wat een verschil! Vooral het deeg: mooi dun krokant jasje. Qua vulling kun je kiezen uit "normal" en "picante", de laatste mijn favoriet, en de zoetheidsgraad was voor mij te doen.
Uiteraard heb ik voor het vergelijkend warenonderzoek ook de andere aanbevolen salteñerias nog een kans gegeven, zoals El Paso de los Abuelos. Hoewel de salteñas hier allemaal degelijk handwerk en kwaliteit tonen, zijn deze wat mij betreft niet echt serieuze concurrentie. Voor mij heeft El Hornito de perfecte salteña!