Ik ben dit blog ooit begonnen bij mijn eerste sabbatical in 2008 (Bolivia, Peru en GR11, in blogarchief helemaal onderaan) en heb hier ook in 2016 van mijn tweede, met 2000 km GR7, verslag gedaan. Voor de talloze kleinere tochten van 1-4 weken vond ik het de moeite niet. Nu ik niet meer werk en zoveel kan wandelen als ik wil, zal ik dit weblog weer gebruiken als ik de tocht de moeite vind. In 2024 was dat voor de Cami de Cavalls op Menorca en in 2025 liep ik 650 km van de GR10, die van Valencia naar Lissabon (in blogarchief vanaf maart).

maandag 18 februari 2008

Thuis

Mijn eerste week Sucre zit erop. Het is een fijne stad en ik voel me er wel thuis. Ook als ik vanuit het centrum in pakweg 35 minuten naar huis loop en ik dan al snel de enige gringo op straat ben, voel ik mij altijd op mijn gemak. Opvallend is wel dat ik hier meer bedelaars zie dan eerder in Bolivia.
De stad heeft een dikke 200.000 inwoners en is gesticht halverwege de 16e eeuw, door de Spaanse kolonisatoren uiteraard. Sucre is officieel de hoofdstad van Bolivia, hoewel in La Paz de regering zetelt. In Sucre zit de rechtsprekende macht en vooral heeft Sucre het Constitutioneel Hof. Sinds eind 2007 botert het niet meer zo tussen La Paz en Sucre, omdat de huidige regering van Evo Morales de constituerende rol bij Sucre wil weghalen. Er zijn daardoor in november onlusten geweest in Sucre waarbij vier doden vielen. Overal in de stad is nu graffiti te vinden, o.a. met verwensingen aan het adres van de Paceños (inwoners van La Paz) en achter de ramen van huizen en ruiten van auto´s zijn protestaffiches te vinden. Bij dit alles wordt bier van het merk Paceña grappig genoeg getolereerd, terwijl je daarvoor toch ook een boycot zou verwachten. Waarschijnlijk staat bier (net als carnaval) boven elke politieke strijd.